İlk gördüğüm anda hemen anladım,
Derin düşünceye dalıyor Zuhal.
Derdini anlattı, bende dinledim;
Bir ağlayıp bir de gülüyor Zuhal.
Yavrusunun derdi düşmüş özüne,
Dumansız yanıyor kendi közüne.
Kimse inanmamış doğru sözüne,
Çaresiz saçını yoluyor Zuhal.
Erdemli yaşamış, belli halinden;
Oğlu Erdem; düşmez olmuş dilinden.
Bülbül ayrılır mı gonca gülünden?
“Yavrum” diye diye soluyor Zuhal.
İhaneti görmüş yâr bildiğinden,
Derdini katlamış dert böldüğünden.
Şimdi daha mutlu ilk geldiğinden;
Aramızda huzur buluyor Zuhal.
Ekmeğine alın teri katıyor,
Helâl yiyor, yarı karın yatıyor.
Yanlışı görünce kaşın çatıyor;
Gerçek dost olanı biliyor Zuhal.
Anlatabildim mi bilmem ahvali?
Bindebir’im takdir ettim Zuhal’i.
Kendini bilmeyen bilmez bu hali;
Hayattan dersini alıyor Zuhal.
05.10.2009
Ozan Bindebir
Zuhal
- Ayrıntılar
- Gösterim: 2537