Ne söylesem boşunaymış boşuna,
Ezilenler ezilmeye alışmış.
Tecavüzler bile gitmiş hoşuna,
Düzülenler düzülmeye alışmış.
Bir kuru ekmekle doyup yatanlar,
Zamlı şükürleri sayıp yatanlar,
Kış günü soğuktan buyup yatanlar,
Büzülenler büzülmeye alışmış.
Oy’lar artmış; her gün bir halt yedikçe,
Halkım olamamış bir demir ökçe…
“Ülke için birlik olun!” dedikçe,
Çözülenler çözülmeye alışmış.
Kâr etmemiş aydınların öğüdü,
Şemsiye zannetmiş salkımsöğüdü.
Kırk kiloya düşmüş yoksul yiğidi,
Süzülenler süzülmeye alışmış.
Aydın insan olmak hoşa gitmemiş,
Âlimin cahile gücü yetmemiş.
Katiller sevgiye biat etmemiş,
Yüzülenler yüzülmeye alışmış.
Her yanda kaynarken cadı kazanı;
Besbelli kaybolmuş gözün izanı.
Çaresizdir şu Bindebir ozanı,
Üzülenler üzülmeye alışmış.
31.03.2014
Ozan Bindebir