Sen ana rahminde can buluyorken
Bilmezdin dünyanın halini, çocuk.
Büyüdü bedenin, belirdi gözün
Sıkı tutuyordun elini, çocuk.
Açtın gözlerini belirsiz ufka
Günahsız melektin yüreği yufka.
Yürüdün zamanla hem düşe kalka
Silmediler gözde selini, çocuk.
Öğrendin görmeyi, duymayı tezden
Düştün yaralandın bilekten, dizden…
Endişen başladı pür sevgimizden
Bıçak açmaz oldu dilini, çocuk.
Nasıl da hasrettin bahçeye, bağa
Koşup tırmanırdın en yüce dağa.
Sevdiklerin bir bir düştü toprağa
Göğe savurdular külünü, çocuk.
İçin kan ağlarken yüzün gülerdi
Gönlün kalbi kırk parçaya bölerdi.
Öğrettiler sana bu kadar derdi
Yükleyip kırdılar belini, çocuk.
Öğrendin yaşamı, öğrendin zoru
Bağrından döküldü yanardağ kor’u.
Yenmeyi öğrendin bir dinozoru;
Kimse bükemedi kolunu, çocuk.
13. 10 .2014
(Yüksel KILIÇ)
Ozan Bindebir